Glin

W środowisku naturalnym występuje w glebach (stanowi 8 % składu skorupy ziemskiej i jest trzecim pierwiastkiem po O2 i Si). W środowisku wiąże się z O2, F, Si i innymi. W glebach Polski stanowi 1 – 25 %. Formy aktywne glinu (występują w roztworach, podlegające reakcjom wymiany) występuje w niewielkim procencie za wyjątkiem gleb silnie zakwaszonych. Jest cennym surowcem w przemyśle np. do produkcji stopów. Najgroźniejsze dla środowiska jest produkowanie wszystkich stopów z glinu. Zachodzi wówczas uwalnianie dioksyn, F, HF, powstałych w procesach przetwarzania i pozyskiwania tego pierwiastka. Na 1/3 obszaru Polski występują kwaśne deszcze powodujące zakwaszenie i uwalnianie glinu do roztworów wodnych. Średnia zawartość w wodzie do 0,2 mg/l wody, a max 0,2-1,2 mg/l, a dopuszczalne w wodzie pitnej 0,3 mg/l. Główną drogą przenikania jest przewód pokarmowy. Przenika tam z zanieczyszczoną wodą, lekami na nadkwasotę (1-3 mg Al). Występuje w aspirynie dla wrzodowców, przedostaje się z urządzeń medycznych, występuje w proszkach do pieczenia, gorących kubkach. Obecnie zabronione jest dodawanie związków przeciw zbrylaniu. Glin zawierają niektóre gatunki sera do 600 mg/ kg, w herbacie do 1400 mg/kg, w majeranku, tymianku, w mleku w proszku. Jest składnikiem puszek aluminiowych i występuje w garnkach aluminiowych. Jego nadmiar powoduje, że organizm nie przyswaja Ca i Mg. Ma działanie neurotoryczne, powoduje chorobę Alzhaimera, zaburzenia mowy, utratę pamięci, zmiany osobowe, zmiany w koordynacji ruchów, zmiany kostne (zmiękczenie, łamliwość, bóle, np. u osób dializowanych). Glin zatem może być w środowisku zagrożeniem zdrowia.