Arsen

Jest to składnik wielu minerałów. Jest wypłukiwany do wody. W rejonach zanieczyszczonych skażenie wody pitnej jest najbardziej istotnym zagrożeniem zwłaszcza jeżeli woda jest czerpana ze studni. Zagrożeni są ludzie z Judii, Budapesztu, Chin, Alaski. W Chinach zanotowano zawartość arsenu w wodzie na poziomie 1000 mg/l. W Polsce duże stężenia występują głównie w potokach górskich np. Trująca 0,7-5 ppm arsenu, na Górnym Śląsku i w Karkonoszach. Występuje również w pestycydach stosowanych w rolnictwie, leśnictwie, w trutkach na szkodniki. Obecnie stosuje się do mniej. Dodawany jest do stopów metali kolorowych z Pb, ponieważ działa przeciwkoryzyjnie. Stosowany jest w śrucie strzelniczym, do konserwacji drewna, produkcji szkła i barwników. Dużo powstaje przy spalaniu paliw, np. węgla kamiennego i przy produkcji miedzi. Zagrożenie dla zdrowia: kiedyś stosowano jako lek lub środek pobudzający, a także podawano ludziom chorym na anemię. As powoduje raka skóry, a mechanizm jego działania nie jest do końca poznany. Duża jego ilość jest metabolizowana i wydalana z moczem, część odkładana jest w paznokciach (białe pasma), we włosach. Powoduje zmiany w wątrobie i w nerkach i przyczynia się do niedokrwistości. Źródłem może być woda zawierająca zbyt dużo tego pierwiastka. Powoduje zmiany na skórze, żółtaczkę objawiającą się po upływie 5 lat. U osób pijących wodę z As: wzrasta śmiertelność u mężczyzn 2,5 razy (choroby serca), a u kobiet 2 razy. Woda na znacznych obszarach jest skażona tym pierwiastkiem i nie ma skutecznego sposobu pozbycia się go.

Związki chloroorganiczne – naturalnie w środowisku nie występują za wyjątkiem chlorku metylu. Dioksyny mogą być syntetyzowane, gdy w środowisku mamy podwyższoną temperaturę. Uwalniają się w pożarach lasów. Związki te obejmują pestycydy i „feralną dwunastkę”, defolianty. Źle rozpuszczają się w wodzie, a dobrze w tłuszczach, mają właściwości biodesydacyjne, kumulują się w tkance tłuszczowej, są odporne na degradację w środowisku (biochemiczną, chemiczną i fotochemiczną). Są lotne i dlatego spotyka się je na lodowcach Antarktydy. Mnogość surowców chloroorganicznych powoduje, że mechanizm ich wpływu na organizmy (chodzi o długi okres ekspozycji przy małych stężeniach) jest uznane za kancerogenne dla zwierząt i ludzi.